Ik heb het niet over de politiekers, die spelen obviously met onze voeten natuurlijk. Ik heb het over kinderen van een jaar of zeven à acht. Ik heb zelf geen kinderen (wegens gebrek aan vrouw, dat is wel vrij cruciaal natuurlijk) maar ik ben wel de coole peter van het zoontje van mijn zus. Michael wordt dus acht jaar, volgend weekend is er een feestje, en ik moet nog om een geschenkje. En ik weet totaal niet wat ik zou kunnen kopen… Ik ben daar niet meer in thuis, in al die dingen. Soms zet ik overdag zo eens televisie op en dan sta ik versteld van die programma’s. Wij vonden een leuk detectiveverhaal leuk en tegenwoordig is dat niet anders dan schieten en ontploffingen. (En waren onze kinderprogramma’s nu ook niet mooier? Voor de allerkleinsten bedoel ik… Ik word nerveus van dingen als Bumba en zo hoor…)

Ik zou liever iets kopen dat echt nog nuttig is, iets dat de moeite is. Echt leuk speelgoed. Playmobil bijvoorbeeld. Of Lego. Ik heb met beide gespeeld, en gezien ze nog altijd bestaan moeten toch nog kinderen dat leuk vinden? Dat kan toch ook nooit oud worden: zowat elk jaar brengen die een nieuwe collectie uit, met deze keer weer eens een brandweerwagen, en dan een politiebureau ofzo. Een tijd geleden lag Playmobil nog onder vuur omdat ze een bankovervaller hadden uitgebracht!  Sja, je moet het maar blijven uitvinden he…

Ik denk dat ik toch eens bij de spullen van Lego zal gaan kijken… al is het maar uit nostalgie.