Ik heb vorige week een reportage gezien over hoogbegaafde kinderen. Ik had echt te doen met die jongeren eigenlijk. Er werden enkele jongens gevolgd (zouden het toevallig alleen jongens zijn geweest en geen meisjes?) met een IQ van boven de 140 en hoe hun leven verloopt. Eentje van de geïnterviewden vond ik nu niet zo om over naar huis te schrijven. Als een gemiddeld cijfer van 75% je hoogbegaafd maakt, ben ik de nieuwe Einstein, want ik had meer dan dat in het middelbaar (en ik deed ook extra vakken). Maar de anderen waren zo goed als proffen wiskunde op hun 18de…

Het moet vreemd zijn als plots blijkt dat je kind hoogbegaafd is. Hoe oefen je gezag uit op een kind dat je in zowat alles overtreft, behalve dan misschien in het “volwassen zijn”? En voor dat kind ook: is het niet heel makkelijk om naast je schoenen te gaan lopen? En anderzijds is het ook een eenzaam lot: je bent voor op al je klasgenootjes, en zelfs al mag je niet een jaar overslaan, dan nog heb je waarschijnlijk niet dezelfde interesse… Of erger nog: sommige van die jongens werden gepest. Zonde.

Een van de mannen die inmiddels volwassen geworden is heeft de hele “hoogbegaafd” stempel van zich afgeschud en was nu “gewoon” orkestleider. Een ander wil dan weer nog altijd de virtuoze pianist worden die iedereen in hem zag toen hij 9 was… vooral zijn moeder dan. Ik denk dat het eigenlijk voor altijd vechten blijft om een normaal plekje in de maatschappij op te eisen… Het lijkt me dat je dan jezelf verloochent. Maar wat als je geen wetenschapper WILT worden he…

Toch wel compassie met die mannen, ook al zijn ze duizend keer slimmer dan ik. :S